Forester arms
Blijf op de hoogte en volg Hanny en André
12 Augustus 2018 | Swaziland, Mbabane
12-8
We nemen afscheid van het mooie, maar toch wel toeristisch St. Lucia. We hebben in deze vakantie nergens zoveel Nederlanders bij elkaar gezien als hier. Je haalt ze er ook direct uit. Opvallend is ook dat er veel jeugd (rond de 18) met hun ouders op vakantie zijn.
Een laatste keer mee, normaal niet, maar naar ZA, oh dat willen we wel.
Van Lodiko lodge St. Lucia naar Forest arms hotel in Swaziland is het volgens Google 4:50 uur rijden. We stoppen na een uur voor een bakkie cappuccino bij een andere Lodge iets van de snelweg af. We vinden het altijd leuk andere hotels binnen te lopen en rond te neuzen, dus ook hier maken we er sport van.
Bij elk verblijf zit een portier aan de poort, die je naam en andere gegevens noteert voor je verder het terrein op mag. De hoge zware poort gaat open, we mogen er in. Het is een groot hotel met riet gedekt. Veel toeristen zien we niet. Aan de rand van het zwembad, nippen we met z'n tweetjes aan de hete cappuccino, met uitzicht op een leeg terras, een zelf werkende badstofzuiger en een prachtige oude gele boom. Alsof hij geschilderd is.
De grens van Swaziland. Dat is een verhaal apart. Heb je even?
We kunnen niet anders dan een bochtige laan volgen met een eenrichtingspijl, tussen lange hekwerken door. We rijden het gebouw van de emigratiedienst voorbij en stoppen bij de grenspost van ZA. Mevrouw de douanier vraagt ons naar het aantal personen; twee (zie je dat niet!) en geeft ons een lege stempelkaart mee, we mogen doorrijden. Dat gaat lekker snel. Alle auto's stoppen bij het volgende gebouw, immigratiedienst Swaziland. Dus dat doen wij ook maar. Daar zien we een rij toeristen staan, onder het bordje kassa. Volgzaam als we zijn sluiten we aan. Als we bij de kassa komen moeten we 50 rand betalen en dat doen we, zonder na te vragen waar het voor is (blijkt later kosten voor het toelaten van de auto).
De mevrouw achter de kassa geeft aan dat we vergeten zijn eerst een stempel in het paspoort te halen bij de immigratiebalie. Dus aansluiten in de rij bij de immigratiebalie.
De mevrouw van de immigratiebalie bekijkt het paspoort, maar geeft aan dat we in ZA bij de immigratiedienst vergeten zijn een stempel te halen. Ze houdt de stempelkaart, totdat we een stempel in ons paspoort hebben. We moeten de auto laten staan en de weg terug lopen die we net met de auto hebben afgelegd (200 meter).
De douanier op de ZA grenspost kijkt ons fronsend aan; "ja we moeten erdoor om een stempel te halen bij het immigratiekantoor van ZA, zijn we vergeten" geven we lachend aan.
Daar aangekomen sluiten we weer in de rij aan om een stempel te halen in onze paspoorten. Weer een dame die achterover leunend ongeïnteresseerd een stempel zet (net als in Kaapstad, ze worden er op aangenomen ;-). Gelukt! nu weer terug lopen (200 meter) naar de dame achter de balie van het immigratiekantoor Swaziland. Ze is ons al bijna vergeten, maar ach, o ja dat zijn die gasten. We krijgen stempels en rijden met onze paspoorten en de gevulde stempelkaart naar de grenspost van Swaziland. De douaniers staan links en rechts van de doorgang bij op ons wachten. Ze nemen de stempelkaart in alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Met alle moeite die wij ervoor moesten doen. Wat een bureaucratie, maar...we zijn geslaagd. We mogen door. Nu we het weten, kan het morgen bij vertrek uit Swaziland niet meer misgaan, toch..
Swaziland is arm, dat kun je wel zien als je het doorkruist. Kleine ronde huisjes van riet, hout of leem. De bevolking heeft gemiddeld €0,60 p.p. te besteden. Hier en daar zie je een school die betaald wordt door de Europese uni, er hangt een groot blauw bord met gele sterren bij. Koning Mswati III heeft daarentegen geen geldgebrek. Hij heeft inmiddels 15 vrouwen en 25 kinderen. Stuurt zijn vrouwen naar Parijs, Londen, Amerika om kleding te kopen. Men twijfelt ook of hij het Europese unigeld voor projecten niet voor eigen onderhoud gebruikt.
Het landschap is meer dan prachtig. Hoge bergen, groene glooiende heuvels. Koeien en geiten lopen overal los. Af en toe moeten we wachten tot ze van de weg zijn. De bevolking lacht en zwaait vriendelijk naar ons. We zien kleurrijke traditionele kleding, het is zondag.
In het Forester Arms hotel bij de hoofdstad Mbabane worden we ontvangen door dames in traditionele jurken. Het zijn jurken die de schoondochters in het land dragen om het respect voor hun schoonmoeder te getuigen.
De kamers van het hotel (in de bergen) liggen in lange rijen naast elkaar in een u vorm. Voor de kamers een oneindig groot grasveld, een zwembad met daarachter een open bos met hoge bomen waar paarden lopen en hinniken. Op de verre achtergrond zie je hoge bergen. Een plaatje. Vroeger woonde hier mijnwerkers, het gevoel wat zij toen hadden zal vast anders zijn geweest.
We nemen afscheid van het mooie, maar toch wel toeristisch St. Lucia. We hebben in deze vakantie nergens zoveel Nederlanders bij elkaar gezien als hier. Je haalt ze er ook direct uit. Opvallend is ook dat er veel jeugd (rond de 18) met hun ouders op vakantie zijn.
Een laatste keer mee, normaal niet, maar naar ZA, oh dat willen we wel.
Van Lodiko lodge St. Lucia naar Forest arms hotel in Swaziland is het volgens Google 4:50 uur rijden. We stoppen na een uur voor een bakkie cappuccino bij een andere Lodge iets van de snelweg af. We vinden het altijd leuk andere hotels binnen te lopen en rond te neuzen, dus ook hier maken we er sport van.
Bij elk verblijf zit een portier aan de poort, die je naam en andere gegevens noteert voor je verder het terrein op mag. De hoge zware poort gaat open, we mogen er in. Het is een groot hotel met riet gedekt. Veel toeristen zien we niet. Aan de rand van het zwembad, nippen we met z'n tweetjes aan de hete cappuccino, met uitzicht op een leeg terras, een zelf werkende badstofzuiger en een prachtige oude gele boom. Alsof hij geschilderd is.
De grens van Swaziland. Dat is een verhaal apart. Heb je even?
We kunnen niet anders dan een bochtige laan volgen met een eenrichtingspijl, tussen lange hekwerken door. We rijden het gebouw van de emigratiedienst voorbij en stoppen bij de grenspost van ZA. Mevrouw de douanier vraagt ons naar het aantal personen; twee (zie je dat niet!) en geeft ons een lege stempelkaart mee, we mogen doorrijden. Dat gaat lekker snel. Alle auto's stoppen bij het volgende gebouw, immigratiedienst Swaziland. Dus dat doen wij ook maar. Daar zien we een rij toeristen staan, onder het bordje kassa. Volgzaam als we zijn sluiten we aan. Als we bij de kassa komen moeten we 50 rand betalen en dat doen we, zonder na te vragen waar het voor is (blijkt later kosten voor het toelaten van de auto).
De mevrouw achter de kassa geeft aan dat we vergeten zijn eerst een stempel in het paspoort te halen bij de immigratiebalie. Dus aansluiten in de rij bij de immigratiebalie.
De mevrouw van de immigratiebalie bekijkt het paspoort, maar geeft aan dat we in ZA bij de immigratiedienst vergeten zijn een stempel te halen. Ze houdt de stempelkaart, totdat we een stempel in ons paspoort hebben. We moeten de auto laten staan en de weg terug lopen die we net met de auto hebben afgelegd (200 meter).
De douanier op de ZA grenspost kijkt ons fronsend aan; "ja we moeten erdoor om een stempel te halen bij het immigratiekantoor van ZA, zijn we vergeten" geven we lachend aan.
Daar aangekomen sluiten we weer in de rij aan om een stempel te halen in onze paspoorten. Weer een dame die achterover leunend ongeïnteresseerd een stempel zet (net als in Kaapstad, ze worden er op aangenomen ;-). Gelukt! nu weer terug lopen (200 meter) naar de dame achter de balie van het immigratiekantoor Swaziland. Ze is ons al bijna vergeten, maar ach, o ja dat zijn die gasten. We krijgen stempels en rijden met onze paspoorten en de gevulde stempelkaart naar de grenspost van Swaziland. De douaniers staan links en rechts van de doorgang bij op ons wachten. Ze nemen de stempelkaart in alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Met alle moeite die wij ervoor moesten doen. Wat een bureaucratie, maar...we zijn geslaagd. We mogen door. Nu we het weten, kan het morgen bij vertrek uit Swaziland niet meer misgaan, toch..
Swaziland is arm, dat kun je wel zien als je het doorkruist. Kleine ronde huisjes van riet, hout of leem. De bevolking heeft gemiddeld €0,60 p.p. te besteden. Hier en daar zie je een school die betaald wordt door de Europese uni, er hangt een groot blauw bord met gele sterren bij. Koning Mswati III heeft daarentegen geen geldgebrek. Hij heeft inmiddels 15 vrouwen en 25 kinderen. Stuurt zijn vrouwen naar Parijs, Londen, Amerika om kleding te kopen. Men twijfelt ook of hij het Europese unigeld voor projecten niet voor eigen onderhoud gebruikt.
Het landschap is meer dan prachtig. Hoge bergen, groene glooiende heuvels. Koeien en geiten lopen overal los. Af en toe moeten we wachten tot ze van de weg zijn. De bevolking lacht en zwaait vriendelijk naar ons. We zien kleurrijke traditionele kleding, het is zondag.
In het Forester Arms hotel bij de hoofdstad Mbabane worden we ontvangen door dames in traditionele jurken. Het zijn jurken die de schoondochters in het land dragen om het respect voor hun schoonmoeder te getuigen.
De kamers van het hotel (in de bergen) liggen in lange rijen naast elkaar in een u vorm. Voor de kamers een oneindig groot grasveld, een zwembad met daarachter een open bos met hoge bomen waar paarden lopen en hinniken. Op de verre achtergrond zie je hoge bergen. Een plaatje. Vroeger woonde hier mijnwerkers, het gevoel wat zij toen hadden zal vast anders zijn geweest.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
