In het teken van Safari
Blijf op de hoogte en volg Hanny en André
16 Augustus 2018 | Zuid-Afrika, Hoedspruit
16-8
Het is rond middenacht als we wakker worden van een brullend en zuchtend geluid. Het komt steeds dichter bij. Het is deze keer vast geen mug!
Omdat onze tent aan de rand van het erf staat en het gaas opzij en voor ons langs loopt, is de grens blijkbaar ook een wandelpad voor wild. We kunnen niet goed onderscheiden of het een leeuw of een luipaard is wat voorbij loopt, maar ik hoor naast zijn zuchten en brullen zelfs het dorre gras verplaatsen onder zijn of haar poten. We liggen eigenlijk allebei in bed te overdenken of we nu wel of juist niet naar buiten moeten gaan en volgen hem nauwlettend met gespitste oren. Er gaan allerlei gedachten door mij heen: de buitenlamp heb ik per ongeluk eerder die avond uitgemaakt dus het is pikdonker. We kunnen een zaklamp nemen, maar hij of zij ziet ons wellicht eerder dan wij hem of haar. Onze geur heeft het dier allang opgesnoven toen het langs onze tent liep. Als we, met toch wel een beetje spanning, voor ons tentje op het terras gaan staan, zal de geur nog wel sterker worden. Daarbij komt dat we eerder hebben gehoord dat een luipaard zich niet door gaas tegen laat houden. Het gaas is maar 1,5 meter hoog. Maar we hebben nog niet gehoord dat er iemand binnen deze Lodge gegrepen is, maar wie weet zijn wij dan de eersten. We staan toch op een veranda, zo snel kan hij ons toch niet pakken?
A fijn, je kent dat wel, er trekken in zeer korte tijd verschillende beelden aan je voorbij.
We horen het dier langzaam verder de savanne op trekken en besluiten toch even uit onze tent te komen. In het ponnetje sta ik te knikker knieën van de kou (o.a.). André schijnt de zaklamp alle kanten op om een weerspiegeling van zijn ogen te krijgen. Helaas. Zijn we toch te laat. We horen het dier verder weg, dan weer wat dichter bij. Soms maakt een ander beest een alarm geluid. Uiteindelijk duiken wij ons bedje weer in, maar blijven het grootste gedeelte van de nacht wakker, totdat we hem niet meer horen.
Het is al snel 5 uur en we maken ons klaar voor de ochtend gamedrive. Koffie/thee en koekjes staan klaar om te starten. Niemand heeft iets gehoord vannacht.
Vreemd we hebben het beiden toch niet gedroomd.
Mathew woont net achter de Lodge, maar hij hoort de geluiden al lang niet meer. Voordat je op pad mag als Ranger met auto en gasten, moet je vier jaar naar de academie. Twee en een half jaar daarvan heeft hij in een tent op de savanne moeten slapen, zonder wapen. Je moet leren leven met de dieren. Vertrouwen krijgen en geven en rustig blijven bij ontmoetingen. In ieder geval geen instinctief vluchtgedrag meer hebben, en weten wat je doet en moet doen.
Om 6 uur met een mooie zonsopkomst, hobbelen we met de jeep de savanne weer op. Mathew en Polite nemen onze woorden serieus en gaan in de richting, die wij aangeven. Al snel vinden ze de voetafdrukken van een luipaard en iets later van leeuwen.
Samen met een andere (opgeroepen) spotter gaat Polite te voet verder de savanne op om de sporen na te trekken.
Na een hele tijd ziet Mathew de sporen weer. Hij stapt uit om ze goed te bekijken. Dan krijgt hij bericht via de walkie talkie, Polite heeft leeuwen gevonden. We pikken Polite op en gaan op de locatie af waar Polite inschat dat ze zich nu bevinden (ze lopen flink door).
En inderdaad, een groep van 7 leeuwinnen loopt in een rijtje stevig door. Ze trekken zich niets van de Jeep aan. Ze zijn op zoek naar voedsel en erg mager. Volgens Mathew zijn ze magerder dan normaal, maar als ze een prooi gevonden hebben, kunnen ze er snel weer beter uitzien. Het klinkt zielig, maar zo gaat het in de natuur. We kunnen niet uitgekeken raken. Wat een mooie beesten. Even later Mathew pakt zijn telefoon en laat luid de soundtrack van de Lion King horen. Iedereen moet er om lachen. Hij is natuurlijk in de tijd van de Lion King opgegroeid en noemt onderweg alle beesten bij naam: Kijk daar heb je Zazoe (roodsnaveltok) en daar Pumbaa, het knobbelzwijn. Stokstaartje Timon. Ook wordt met regelmaat Hakuna Matata gebruikt tussen de Rangers onderling (heb geen zorgen).
We stoppen voor een break bij een rotsformatie, waar een ficus boom met zijn wortels om een rots groeit. Deze boom staat daar om bekend.
Mathew verteld over het nut van skeletten die blijven liggen, dieren gebruiken dit nog jarenlang om calcium van op te nemen.
Onderweg zien we een kudde giraffen met heel veel jonkies.
Om 9 uur zijn we weer terug voor het ontbijt. Het lijkt wel een lunch, alsof we er een halve dag op hebben zitten.
Om 16 uur mogen we weer mee op safari :-) maar dan met James, de eigenaar van de Lodge. Mathew gaat met zijn vrouw naar haar ouders in Pennsylvania.
Het is rond middenacht als we wakker worden van een brullend en zuchtend geluid. Het komt steeds dichter bij. Het is deze keer vast geen mug!
Omdat onze tent aan de rand van het erf staat en het gaas opzij en voor ons langs loopt, is de grens blijkbaar ook een wandelpad voor wild. We kunnen niet goed onderscheiden of het een leeuw of een luipaard is wat voorbij loopt, maar ik hoor naast zijn zuchten en brullen zelfs het dorre gras verplaatsen onder zijn of haar poten. We liggen eigenlijk allebei in bed te overdenken of we nu wel of juist niet naar buiten moeten gaan en volgen hem nauwlettend met gespitste oren. Er gaan allerlei gedachten door mij heen: de buitenlamp heb ik per ongeluk eerder die avond uitgemaakt dus het is pikdonker. We kunnen een zaklamp nemen, maar hij of zij ziet ons wellicht eerder dan wij hem of haar. Onze geur heeft het dier allang opgesnoven toen het langs onze tent liep. Als we, met toch wel een beetje spanning, voor ons tentje op het terras gaan staan, zal de geur nog wel sterker worden. Daarbij komt dat we eerder hebben gehoord dat een luipaard zich niet door gaas tegen laat houden. Het gaas is maar 1,5 meter hoog. Maar we hebben nog niet gehoord dat er iemand binnen deze Lodge gegrepen is, maar wie weet zijn wij dan de eersten. We staan toch op een veranda, zo snel kan hij ons toch niet pakken?
A fijn, je kent dat wel, er trekken in zeer korte tijd verschillende beelden aan je voorbij.
We horen het dier langzaam verder de savanne op trekken en besluiten toch even uit onze tent te komen. In het ponnetje sta ik te knikker knieën van de kou (o.a.). André schijnt de zaklamp alle kanten op om een weerspiegeling van zijn ogen te krijgen. Helaas. Zijn we toch te laat. We horen het dier verder weg, dan weer wat dichter bij. Soms maakt een ander beest een alarm geluid. Uiteindelijk duiken wij ons bedje weer in, maar blijven het grootste gedeelte van de nacht wakker, totdat we hem niet meer horen.
Het is al snel 5 uur en we maken ons klaar voor de ochtend gamedrive. Koffie/thee en koekjes staan klaar om te starten. Niemand heeft iets gehoord vannacht.
Vreemd we hebben het beiden toch niet gedroomd.
Mathew woont net achter de Lodge, maar hij hoort de geluiden al lang niet meer. Voordat je op pad mag als Ranger met auto en gasten, moet je vier jaar naar de academie. Twee en een half jaar daarvan heeft hij in een tent op de savanne moeten slapen, zonder wapen. Je moet leren leven met de dieren. Vertrouwen krijgen en geven en rustig blijven bij ontmoetingen. In ieder geval geen instinctief vluchtgedrag meer hebben, en weten wat je doet en moet doen.
Om 6 uur met een mooie zonsopkomst, hobbelen we met de jeep de savanne weer op. Mathew en Polite nemen onze woorden serieus en gaan in de richting, die wij aangeven. Al snel vinden ze de voetafdrukken van een luipaard en iets later van leeuwen.
Samen met een andere (opgeroepen) spotter gaat Polite te voet verder de savanne op om de sporen na te trekken.
Na een hele tijd ziet Mathew de sporen weer. Hij stapt uit om ze goed te bekijken. Dan krijgt hij bericht via de walkie talkie, Polite heeft leeuwen gevonden. We pikken Polite op en gaan op de locatie af waar Polite inschat dat ze zich nu bevinden (ze lopen flink door).
En inderdaad, een groep van 7 leeuwinnen loopt in een rijtje stevig door. Ze trekken zich niets van de Jeep aan. Ze zijn op zoek naar voedsel en erg mager. Volgens Mathew zijn ze magerder dan normaal, maar als ze een prooi gevonden hebben, kunnen ze er snel weer beter uitzien. Het klinkt zielig, maar zo gaat het in de natuur. We kunnen niet uitgekeken raken. Wat een mooie beesten. Even later Mathew pakt zijn telefoon en laat luid de soundtrack van de Lion King horen. Iedereen moet er om lachen. Hij is natuurlijk in de tijd van de Lion King opgegroeid en noemt onderweg alle beesten bij naam: Kijk daar heb je Zazoe (roodsnaveltok) en daar Pumbaa, het knobbelzwijn. Stokstaartje Timon. Ook wordt met regelmaat Hakuna Matata gebruikt tussen de Rangers onderling (heb geen zorgen).
We stoppen voor een break bij een rotsformatie, waar een ficus boom met zijn wortels om een rots groeit. Deze boom staat daar om bekend.
Mathew verteld over het nut van skeletten die blijven liggen, dieren gebruiken dit nog jarenlang om calcium van op te nemen.
Onderweg zien we een kudde giraffen met heel veel jonkies.
Om 9 uur zijn we weer terug voor het ontbijt. Het lijkt wel een lunch, alsof we er een halve dag op hebben zitten.
Om 16 uur mogen we weer mee op safari :-) maar dan met James, de eigenaar van de Lodge. Mathew gaat met zijn vrouw naar haar ouders in Pennsylvania.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
